“I felt it was time that someone stood up for dogdom: not the caricature of the wolf in a dog suit, ready to dominate his unsuspecting owner at the first sign of weakness, not the trophy animal who collects rosettes and kudos for her breeder, but the real dog, the pet who just wants to be a member of the family and enjoy life“.
Het zijn de woorden van de Engelse diergedrag- en welzijnsdeskundige John Bradshaw in zijn book Dog Sense. Ze zijn uit mijn hart gegrepen. Vrij vertaald zegt hij dat hij het tijd vond dat iemand zich sterk maakte voor het hond-zijn; niet een karikatuur van een wolf in een honden-pak die klaarstaat om zijn baas te domineren bij het minste of geringste teken van zwakheid. Ook niet het prijswinnende dier dat complimentjes opstrijkt voor zijn fokker. Maar voor de echte hond, het huisdier dat alleen maar onderdeel wil zijn van het gezin en wil genieten van het leven.
We hebben het onszelf, maar vooral ook onze honden, de afgelopen jaren niet erg gemakkelijk gemaakt. De overtuiging dat onze honden de hele dag door bezig zijn met de rangorde binnen een roedel en ons willen domineren, is gelukkig achterhaald door de wetenschap(lees hier, hier en hier). Maar het is jarenlang de basis geweest voor een omgang met onze honden op basis van strijd en confrontatie.
Bovendien is het voor honden niet altijd gemakkelijk om met een specifieke aard en karakter te leven in onze hectische samenleving. Auto’s, fietsers, volwassenen, kinderen, andere huisdieren en diverse geluiden en niet te vergeten geuren zijn allemaal prikkels die onze honden moeten verwerken. Voor sommige honden, van wie de voorouders enkele tientallen jaren geleden alleen maar bezig waren met bijvoorbeeld het hoeden van schapen op een prikkelarme weide, is dat allemaal wat veel van het goede.
De drukke leefomgeving waarin honden leven, vraagt om aangepast gedrag van een hond. Hij kan niet achter een fiets aan rennen, zoals hij dat zou doen bij een schaap en zoals zijn instinct hem misschien wel ingeeft. Graven in de tuin, omdat zijn genen hem “vertellen” dat er ongedierte is dat hij moet bestrijden, wordt door de meeste eigenaren niet op prijs gesteld. Of, zoals John Bradshaw het in Dog Sense omschrijft:
“Today, by contrast, many pet dogs live in circumscribed, urban environments and are expected to be simultaneously better behaved than the average human child and as self-reliant as adults”. Met andere woorden…
We verwachten dat onze honden zich nog beter gedragen dan het gemiddelde kind en net zo onafhankelijk zijn als volwassenen.
Het wordt tijd dat we beseffen dat dit op zijn minst veeleisend en eigenlijk onmogelijk is. Honden moeten van alles van ons eigenaren, niet-eigenaren en de wereld om hen heen.
Ik vind dat we meer oog moeten hebben voor wat honden zelf “willen” en vooral nodig hebben en niet alleen maar voor wat ze van ons moeten. Laten we (nog) meer oog krijgen voor de behoefte van onze honden. Laten we wetenschap gebruiken om erachter te komen wat de moderne hond nodig heeft. Niet wat wij mensen van onze honden willen, maar wat de behoefte van de hond is. Zijn behoefte en de grens van de mens zal soms botsen, maar het moet mogelijk zijn om tot een compromis te komen, toch?
Of zoals de ondertitel van Dog Sense het zo mooi omschrijft:
“How the new science of dog behavior can make you a better friend to your pet”. Dus niet hoe de hond meer kan betekenen voor ons, maar hoe wij een betere vriend kunnen worden voor onze hond. Daarom ben ik zo blij met een man als John Bradshaw en zijn boek Dog Sense. Koop het! (en nee, ik heb geen aandelen :))
Dit artikel is geschreven door Monique Bladder, holistisch gedragstherapeut voor honden. Meer weten? Schrijf je in voor de nieuwsbrief van TeamDier of mail naar monique@teamdier.nl.
Monique Bladder 